ඒක ආදරේද ආකර්ශණයද කියන්න මම දන්නේ නෑ. මෙච්චර මැදි වයසට ඇවිල්ලත් මට තවම ඒක තේරුම් ගන්න අමාරුයි.
ඔයා මගේ ජීවිතේ හොදම තීරනේ නොවෙන්න ඇති. නොවෙන්න තිබුනා. ඒත් මගේ ජීවිතේ හොදම මතකය ඔයා කියලා මට කියන්න වෙනවා.
සමහර විට ඒක එහෙම වෙන්නේ කවදාවත් ඔයා මගේ නොවුන නිසා වෙන්න ඇති. අයිති කරගන්න ආදරේට වඩා අත්හරින, දුරින් ඉන්න ආදරේ සුන්දරයි කියලා මම ගොඩක් තැන් වල අහලා තියෙනවා.
-------------
මුලින්ම ඔයා ගැන මගේ හිතේ අකුණක් ගැහුවේ 11 වසරෙදි. ඔයා එතකොට 10 වසරේ. ශිෂ්ය නායක උළෙලට ලෑස්ති කරන්න අපි හැමෝම ධර්මපාල ශාලාවේ මොනා හරි වැඩ කලා. කරපු වැඩ මොනාවද කියලා කිසිම දෙයක් මට මතක නෑ. ඒත් ඔයා ඇඳගෙන හිටියේ සුදුපාටට හුරු මල් වැටූනු ලස්සන රතු පාට ගවුමක් කියලා මට හොඳට මතකයි.
එදා ඉඳලා මට හැදුන පිස්සුව එසේ මෙසේ එකක් නෙමේයි. ඒක, ඔයත් තවත් ගොඩක් අයත් දන්නවා.
ඒත් ඔයා මට කැමති උනේම නෑ කියලා මට හිතෙනවා. පට්ට කෙසඟ, හරි හමන් ඇඳුමක් අඳින්නේ නැති, කිසිම පෙනුමක් නැති එකෙක්ට ඔයා කැමති නොවෙන එක අරුමයකුත් නෙමේ. හැබැයි හැම දේම එහෙම උන එක හොඳයි කියලා මට මහා ආර්ත්මාර්තකාමී සතුටකුත් එනවා.
හේතුව තමයි, ඔයාව ලං කර ගන්න නම් මම ඉහලට යන්න ඕන කියන විශ්සාවේ මට තිබුනා. ඉහලට යන්න තිබුන එකම මග ඉගනීම විතරමයි. අපේ පවුල් වල තත්යය ඔයත් හොඳටම දන්නවා.
ඉතින් මම දහම් පාසලේ, ඉස්කෝලේ, පන්සලේ ඔයාව දැක දැක පෙරුම් පිරුවා. පුලුවන් තරම් හොඳට ඉගෙන ගත්තා.
කණා මැදිරියොන්ට, රෑ අහසට කතා කරන්න පුලුවන්නම් කියාවි, ඔයා ගැන මම කොච්චර නම් එයාලට කිව්වද කියලා. මහ රෑ පාඩම් කරන්න නිදි වරපු දවස් හැම එකකම මම හිස් අහස, තරු එක්ක ඔයා ගැන කතා කලා. පට්ට බොලඳයි. සුජීව ප්‍රසන්නාරච්චිගේ නවකතාවක් වගේ. ඒත් මට හැදුනු පිස්සුව තමයි මේ.
මේ කියපුවාටත් අමතරව මම ඔයාව දකින්න, පොඩ්ඩක් මුන බලන්න කොච්චර නම් දේවල් කලාද.සමහර ඒව ඔයත් දන්නවා.
ඒලෙව්ල් වලට දුර ගියාට පස්සේ ඔයාට හම්බ වුනු අලුත් ආදර වන්තයා ගැන මට ඇහුනම ගොඩක් දුක හිතුනා. ඒත් මම හිතුවෙම කවදා හරි ඔයා මගේ ආදරේ පිලි ගන්නවමයි කියලා. ඒ වයසේ හීන ලෝක එහෙම වෙන්න ඇති.
ඒ ලෙවෙල් වලින් පස්සේ ආයෙමත් ක්ලාස් එකක අපි හම්බ උනා. එකට ඩිස්කෂන් එකක් කරන්න සෙට් උනා. ඔයාට මතකද දන්නේ නෑ. ඒකෙදිත් අපි අනාගත ගැන අතීතය ගැන අමාරුවෙන් ඉන්ග්ලිශ් වලින් කතා කලා.
ආයේමත් ගොඩක් කාලෙකින් ඔයා එෆ්බී එකෙන් හොයා ගත්තේ මම කැම්පස් ඉන්නකොට. ෆ්‍රෙන්ඩ් රෙක්වෙස්ට් එක ඇක්සෙප්ට් කලාම මට එදා රෑ නිදාගන්න බැරි උනා.
ඊට පස්සේ මගේ හිතේ තියෙන දේවල් හැම දෙයක්ම ඔයාට කිව්ව. රෑ 2-3 හාවෙනකන් අපි නිදි මරාගෙන කතා කරපු දේවල් ඔයාට මතක ඇති.
එක දවසක බස් එක පරක්කු වෙලා මගෙ හන්ක් එකේන් ගිහින් දැන්මා ඔයාගේ ඔෆිස් එක ලගට.සොර්‍රි, එදා ඇත්තටම ඕන උනේ මගේ පොඩි කාර් එකේ එන්න. ඒත් කාර් එක ගන්න බැරි වෙන්න වෙන වාහනයක් පාර්ක් කරලා ඒ මනුස්සයා කොහේ හරි ගිහින්)
ආයෙම දවසක ගමේ යද්දි, අපි දෙන්න මගේ පුන්චි කාර් එකේ ගියා. මම ගොඩක් කල් දැකපු හීනය හැබෑ උනේ ඒ දවසෙදි කියලා මට හිතෙන්නේ. ඒ වෙනකොටත් ඔයා මට අයිති නෑ කියලා මට හිතිලා තිබුනේ. ඒත් මගේම කාර් එකක ඔයාව වම් පැත්තේ තියාගෙන යන්න ඕන කියලා මම දැක්ක හීනෙට ඒක බාදාවක් නෙමේ.
ඔයාට මතක නම්, එදා ඔයා බහිද්දි මම අත ඇල්ලුවේ ගොඩක් සොෆ්ට් විදියට, ඔයාට යන්න ඕන තරම් නිදහස දීලා. මම දැනගත්තා ඔයා ඔයාගේම ලෝකෙකට ලගදීම යනවා කියලා.
ඒත් මම හිතුවේ, මට වචනයක් හරි කියලා යාවි කියලා. ටික දවසකින් මාව මැසෙන්ජර් බ්ලොක් කරලා, එෆ් බී එකෙන් අයින් කරලා, වෙඩින් එක ගත්තා. මට ලොකු දුකක් හිතුනේ නෑ.
මම ඔයාටවත් ඔයා මටවත් අයිති වෙලා ඉපදිලා නැතිව ඇති.
හැබැයි තවමත් ඉඳ හිටලා මම ඔයාගේ ප්‍රොෆයිල් එකට ඇවිත් බලනවා. ඔයා හොඳින් ඉන්නවා නේද කියාලා. ඔයා හස්බන්ඩ් එක්ක ලස්සන ජීවිතයක් ගත කරනවා බලලා මම සතුටිනි ඉන්නවා.
"සැබෑ ආදරය යනු අල්ලා ගැනීම නොව අත් හැරීමමයි" කියන කියමන ඇත්ත වෙන්න ඕන.
"ඔබ පියමන් කල සමනළ මාවත
මට යාගන්න බැරී
ඔබ පතනා ලොව ඔබ ලබනා දින
මගෙ ලොව සතුට දකී......"
